جمعیت ایثارگران انقلاب اسلامی ایران و در راس آن احمدی نژاد، یک گروه از رزمندگان بی نام ونشان است که پس از سالها یارگیری و مهره چینی در درون نهادهای حکومتی ایران، با استحاله رژیم جمهوری اسلامی، مدل جدیدی از حکومت در ایران را تجربه میکند. پس از انتخابات خرداد 88 مردم ایران با نظام جدیدی روبرو هستند: یک نظام فاشیستی تا مغز استخوان غربی، نظامی فاشیستی که دارای تمامی مشخصات فاشیسم غربی است بعلاوه شیوه های استالینیستی و کمونیستی شرقی. درباره شیوه های استالینیستی دستگاه حاکم برایران نیازی به استدلال چندانی وجود ندارد. در این مورد کافیست به چگونگی برخورد حکومت با مردم معترض، منتقدین، مخالفین و بالاخص مسئولین سابق حکومتی آن، نگاهی اجمالی داشت.نظام جدید ایران از لحاظ «فلسفه» سیاسی و «ایدئولوژیکی» یک نظام فاشیستی است. نظام فاشیستی حاکم برایران، علیرغم دیسکورش، تا مغز استخوان غربی است. عناصری از آن که غربی نمی نمایند، همچون لفافه ها و توجیهاتی که به اسلام ارجاع میدهند، تنها جنبه ظاهری و صوری دارند.
جهت مطالعه تشابهات فاشیسم غربی و فاشیسم در ایران به این منبع (استقرار فاشیسم در ایران) مراجعه نمایید.
فاشیسم یک نظریه سیاسی و نوعی نظام حکومتی خودکامه‌است که نخست بین سال‌های ۱۹۲۲ تا ۱۹۴۳ در ایتالیا و به وسیله موسولینی رهبری شد. این واژه بعدها در مفهوم گسترده‌تری به کار رفت و به دیگر رژیم‌های دست راستی که دارای ویژگی‌های مشابهی بودند، اطلاق شد.
مفهوم فاشیسم
معنای علمی واژه فاشیسم عبارت است از نظام دیکتاتوری متکی به اعمال زور و ترور آشکار که توسط ارتجاعی ترین و متجاوز ترین محافل امپریالیستی مستقر می‌شود. فاشیسم از طرف سرمایه انحصاری پشتیبانی می‌شود و هدف آن حفظ نظام سرمایه داری ست، در هنگامی که حکومت به شیوه‌های متعارف امکان پذیر نباشد. حکومت فاشیستی کلیه حقوق و آزادی‌های دموکراتیک را در کشور از بین می‌برد و سیاست خود را معمولاً در لفافه‌ای از تئوری‌ها و تبلیغات مبتنی بر تعصب ملی و نژادی می‌پوشاند.
فاشیسم زاییده بحران عمومی سرمایه داری ست. فاشیسم در مرحله‌ای از مبارزه شدید طبقاتی میان پرولتاریا و بورژوازی پدید می‌گردد که بورژوازی دیگر قادر نیست سلطه خود را از طریق پارلمانی حفظ کند و لذا به استبداد و ترور، سرکوب خونین جنبش کارگری و هر جنبش دموکراتیک دیگر و نیز به عوام فریبی‌های گزافه گویانه متوسل می‌شود.
فاشیسم سیاست داخلی خود را به ممنوع کردن احزاب کمونیست، سندیکاها و سایر سازمان‌های مترقی الغا آزادی‌های دموکراتیک و نظامی کردن دستگاه دولتی و همه حیات اجتماعی کشور مبتنی می‌سازد. فاشیسم برای اجرای این مقاصد از دسته جات ضربتی، قاتلین و عناصر وازده و اوباش نظیر اس اس‌ها در آلمان هیتلری و پیراهن سیاهان در ایتالیای موسولینی استفاده می‌کنند. نژادپرستی و شوینیسم و تئوری‌های نظیر آن حربه‌های اساسی ایدئولوژیک فاشیسم را تشکیل میدهند.
اصول فاشیسم
اصول اساسی فاشیسم که موسولینی برخی از آن‌ها را در دانشنامه ایتالیا در سال ۱۹۳۲ میلادی ابراز داشته بود عبارتند از:
۱) عدم اعتقاد به سودمند بودن صلح
۲) مخالفت با اندیشه‌های سوسیالیستی
۳) مخالفت با لیبرالیسم
۴) تبعیت زندگی همهٔ گروهها از دولت (توتالیتر بودن)
۵) تقدس پیشوا تا سرحد امکان
۶) مخالفت با دموکراسی (دموکراسی را بوالهوسی و خودپرستی می‌نامند)
۷) اعتقاد شدید به قهرمان‌پرستی
۸) تبلیغ روح رزم‌جویی
۹) نظام تک‌حزبی
منبع: ویکی پدیا
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر